Jule Valérie Petit
Kulübe Lideri
Lakap : Ju, Vale, Vall, Jull, Rie
Mesaj Sayısı : 32
 | Konu: İlk Günüm ~  Çarş. Tem. 13, 2011 1:19 pm | |
| “Yunan Mitolojisini iyi biliyor olman güzel bir şey, çünkü melezler anlamakta ve kabul etmekte çok zorlanıyorlar” dedi bana eşlik eden Satir. Gülümseyerek karşılık vermekle yetindim. “Burası ahırlar, pegasusların yaşadıkları yer” dedi büyük tahtadan yapılmış yeri göstererek. Gözlerimi ahır dediği yerden ayırmadan başımı salladım. “U şeklindeki kulübeleri görüyorsun. Birkaç küçük tanrının da kulübesi eklendi. Nemesis, Eirene, Khione falan. Gel, kulüben belirlenene kadar kalacağın yer Hermes Kulübesi” dedi çimenlere basıp kulübelere doğru ilerlerken. “Eşyalarım?” dedim sorarcasına. “Merak etme, hepsi odanda” dedi bana dönmeden. Hermes Kulübesine ilerlerken etrafıma göz attım ve Satir’in tüm dediklerini aklımda tutmaya çalıştım. Voleybol sahası, plaj, çilek tarlası… En güzel yerlerse orman ve Long Island kıyısıydı. Hermes Kulübesinin kapısını tıklattı ve aralayıp başını içeri uzattı. “Kimse var mı?” derken içeri geçti. Ben de arkasından girdim. “O, kimleri görüyorum?” dedi neşeli bir ses. “Sana bir misafir getirdim” dedi Satir beni öne çıkarak. Utanarak selam verdim. “Demek yeni bir melez! Hoş geldin!” dedi heyecanla. Gülümseyip “Hoş buldum” diye cevapladım. Satir “Sizi tanıştırayım. Max, bu Jule. Jule, bu da Max. Hermes Kulübesi Lideri.” Sözlerini bitirince tekrar gülümseyip “Tanıştığıma memnun oldum” dedim. “Ben de“ diyerek karşılık verdi. Bir kapıyı göstererek “Odan şurada. Kendi evinmiş gibi rahat ol. Ama yerleşmemeni öneririm, bu akşam adak sırasında sahiplenirsin zaten” dedi. Tamam anlamında başımı sallayarak gösterdiği kapıya doğru ilerledim.
Tüm günü Hermes Kulübesi lideri Max benimle geçirdi. Bana çok yardımcı oldu, Yabancı ve salak gibi görünmemi engelledi. Akşam saatinde tabağını bolca doldurup Hermes çocuklarının oturduğu masaya geçti. Benim de şimdilik orada oturacağımı söyledi. Ben de tabağıma azıcık doldurup arkasından masaya ilerledim. “Yarısını babana veya annene adak adamak için ayırmayı unutma” dediğinde tabağıma şöyle bir göz gezdirdim. Zaten çok az almıştım, yarısını da adak adarsam bana ne kalacaktı ki? Yine de umursamadım çünkü hiçbir şey yiyemeyecek kadar heyecanlaydım. Tabağımı öylece bırakıp yemek yiyen melezleri, Kherion’u izlemeye başladım. “Annen mi ölümlü baban mı?” diye sordu Max. “Bilmiyorum, hangisi ölümlüyse beni çok küçükken yetimhaneye bırakmış” diye cevapladım. “Peki, sence hangisi olabilir? Yani ebeveynin?” diye sordu tek kaşını kaldırarak. Derin bir nefes alıp düşünmeye başladım. Aklıma hiçbir şey gelmiyordu. “Küçük bir tanrı veya tanrıça olduğundan eminim, çünkü hiçbir özelliğim yok” dedim. “Yine de o kadar emin olma” dedi ve yemeğine geri döndü. Herkes yemeklerini yedikten sonra yavaş yavaş ortadaki büyük ateşe ilerledi ve bir şeyler mırıldanıp yemeklerinin yarısını ateşe atmaya başladılar. Ben de kendimi toparladım ve dokunmadığım tabağımı alıp ateşe doğru ilerledim. İyice yaklaştıktan sonra içimden sessiz bir dua etmeye başladım. “Merhaba…” Ama daha devam etmeme gerek kalmadan bütün gözlerin tepemde olduğunu hissettim. Max’e dönüp soran gözlerle baktım. O da bir bana bir de tepemdeki şeye bakıyordu. Usulca yaklaşıp “Bir de küçük tanrı diyordun” dedi gülerek. Tam da, “Kim olduğunu söyler misin lütfen?” diye soracakken Kherion bana yaklaşıp, “Aramıza hoş geldin, Zeus Kızı!” diye gürledi.
| |
|
