Paranoya...

Bugün kulübede en geç kalkan kişi bendim. Uyandığımda herkes çıkmıştı. Benim ise dışarıya çıkabilecek güce sahip değildim. Sadece kulübemde oturmak, uyumak istiyordum. Tam kafamı yastığa koyacakken kapı yüksek sesle çalındı. Kimse olmadığı için kapıyı ben açtım. Uykulu suratım karşısında tanımadığım, buz gibi bir suratı olan melez duruyordu. ''Merhaba David. Ben Ephesus. Khione Kulübesinden. Hatırlar mısın bilmem, akiam yemeğiğnde tanışmıştık.'' dedi. Yüzündeki ifade konuşması boyunca tıpkı bir buzu andırıyordu. Uyku sersemi olmam nedeniyle hatırlayamadım. 'Kimdi bu Ephesus?' diye düşünürken geçen geceki çarpışmamızı hatırladım. O da bundan bahsediyordu. Kulübede kimsenin olmayışından dolayı onu içeri davet ettim. Kapıda kalamazdı. Benim küstah biri olduğumu düşünmesini istemezdim; çünkü ben küstah değildim ve öyle olanlardan da asla hoşnut olmazdım. İçeri geldi. Kanepeye yöneldim. Onu da kanepeye oturttuktan sonra ''Merhaba Ephesus. Ben David. Bunu zaten biliyorsun. Zeus çocuğu olduğumu da. Seni buraya hangi rüzgar attı? Dünkü çarpışmamızdan sonra bir arkadaş için mi geldin?'' diye sordum. ''Melez kampında hiç arkadaşım yok. Belki seninle bir arkadaşlık kurabiliriz diye düşünmüştüm.'' dedi. ''Ama eğer istemezsen gidebilirim.'' Bu benim ona karşı kötü davrandığımın kanıntıydı. Ben böyle biri değildim. Olmamalıydım. ''Hayır. Tabii ki hayır. Oturmana ve arkadaşlık kurmana gerçekten çok ihtiyacım var. Benim de hiç arkadaşım yok bu kampta.'' diye söze başladım. Ephesus iyi huylu birine benziyordu; ama gerçekten öyle olup olmadığını zaman gösterecekti. Söze girişmek için ağzını açtığında ''Söze başlamadan bir şeyler getireyim. Kuru kuru konuşmak olmaz.'' dedim. ''Kampa getirmek yasak; ama İce-tea içer misin?'' diye sordum.