Üstümü alelacele değiştirdim. Dışarıda biraz dolaşacaktım. Henüz kamptaki çoğu yeri görmemiştim bile. Her yeri iyice öğrenmeliydim. Kampa geleli de birkaç gün olmuştu sadece. Buraya geleli, kamp hayatına alışmaya çalışalı... Her şey de ters gidiyordu. Kardeşlerimin hepsi iyiydi, onlara olan sevgim daha ilk günden belli olmuştu. Ama buradaki yaşamıma alışmak gerçekten zordu. Ellerim cebimde, kampta öylece yürüyordum. Belki de gereğinden fazla asiydim. Buraya alışarak arkadaş edinmek yerine insanlara bakışlarımla bile onları ürkütüyordum. Elimde olan bir şey değildi bu. En kuytu yere geçmek için adımlarımı hızlandırdım. Kimsenin olmadığı bir yere gidecektim. Biraz yürümemin ardından kendimi Ahırlar'ın orada buldum. Bir o tarafa bakıyordum bir bu tarafa. İçeride ne olduğunu bilemeyecek kadar aptaldım. Meraklanmıştım ve merakımı gidermek üzere adımlarımı attım. Birkaç adım ve ardından içerideydim. Gördüğüm onca pegasus dikkatimi dağıtmış ve şaşırmama sebep olmuştu. Bu pegasus denen yaratıkları sadece mitoloji kitaplarından hatırlıyordum. Canlı canlı görmek gerçekten çok farklıydı.
İlerleyerek her pegasusu yakından incelemeye başladım. Hepsi o kadar çok farklıydı ki... Her çeşit rengi olan bu pegasuslar gerçekten çok farklı yaratıklardı. Onlarla konuşmayı ne kadar da isterdim. Tabii pegasuslarla sadece Poseidon çocukları konuşabiliyor. Bu bilgiyi de okuduğum bir mitoloji kitabından öğrenmiştim. Dahada ilerleyerek sonlardaki pegasuslara baktım. Gerçekten harikaydılar. Sonra da Ahır'dan çıkmak üzere ters yönde yürümeye başladım. Birkaç adım kalmıştı çıkmama ve son bir defa arkamı döndüm. Resmen gözleriyle bana bakan ve bir yandan da kişneyen pegasus ilgi odağım oldu. Tekrardan dönerek o pegasusa doğru ilerledim. Gözleri... Bana benziyordu. Masmaviydi, benim gözlerim gibi. Tüyleriyse çok daha başkaydı. Beyaz diyemezdim. Beyaz tüylerin arasındaki sarımsı renkler pegasusa çok başka bir hava katmıştı. Eğilerek onu sevmeye başladım. Bu pegasus benim olmalıydı. Kendimi ona kaptırmıştım resmen. Dakikaların geçtiğinin farkında bile değildim. Ardından arkamdan duyduğum sesle birlikte irkilerek kendime geldim. ''O pegasusu çok sevdin herhalde.'' Arkamı dönünce sesin sahibinin Kheiron olduğunu fark ettim. İçten bir şekilde gülümsüyordu. ''Ah evet Kheiron.'' dedim umutsuz bir halde. ''Senin olmasını istemez misin peki?'' Yani bu benim olabilir miydi? ''Tabii ki isterim.'' diyerek karşılık verdim. ''Tamam o zaman. Pegasusuna bir isim vermelisin.'' Beynimde şimşekler çakıyordu. Hiç düşünmeden söyledim. ''Brendan... Senin adın Brendan.'' Tekrar arkama dönüp Kheiron'a baktım. Çoktan ortadan kaybolmuştu. Ben de pegasusumla biraz daha vakit geçirdim. Ona çok daha fazla ısınmıştım. Öyle vahşi de değildi. Yeteri kadar uysaldı. Onun yanından ayrılmak çok zor bile olsa sonunda ayrılabildim. Gayet mutlu ayrılmıştım. Kampa geldiğimden beri ilk defa yüzüm gülüyordu. Kulübeme gidince kardeşlerimin de bu değişimi fark edeceğini biliyordum. Gözle görülür bir fark vardı. Aklımdaki onca düşünceyle yavaş adımlarla kulübeme doğru ilerledim.
Ptsi Tem. 11, 2011 9:07 pm