Rüzgar ~ Ju

Konu: Rüzgar ~ Ju Ptsi Tem. 11, 2011 2:13 pm

Sabahın ilk ışıklarıyla uyandım. Bu kadar erken kalkan bir insan değilimdir aslında, öğlene kadar mışıl mışıl uyurum. Ama gece sürekli kabuslar görüp, ağlayarak uyandığım için tekrar uyumak istemedim. Gerindikten sonra kulübedeki tek tavuk olduğumun farkına vardım. Yeni geldiğim için uğraşacak bir şeyler aklıma gelmiyordu. Salondaki televizyonu açıp da kimseyi rahatsız etmek istemiyordum. Kulübeden çıkıp biraz dolaşmaya karar verdim.
Dün beni biraz gezdirmişlerdi, az çok biliyordum. Serin havada, gördüğüm yerleri aklımda tutmaya çalışarak biraz dolaştım. Bir kaç melez, benim gibi erkenden kalkmış, çalışmaya başlamışlardı bile. Selamlayanlara gülümseyerek "Günaydın" diyordum ve boş boş gezmeye devam ediyordum. Daha sonra ahır gözüme çarptı. Dün burada pegasusların kaldığı söylenmişti. Barney ile küçüklüğümüzden beri bayılırdık atlara. Onların o asil duruşlarına hastaydık. Hep bir atımız olsun isterdik. Adları, renkleri bile belliydi. Ben siyah istiyordum, o koyu kahverengi. Atımın ismi Rüzgar olacaktı. Ahıra doğru ilerlerken Bar ile anılarımız canlandı gözümde. Yetimhanemden çok sevdiğim bir arkadaşımdı. Ne var ki 2 yıldır görmemiştim.
Ahırdan içeri kafamı uzattım. İlk başta kötü koku geldi burnuma, sonraysa o büyük kanatlı atları gördüm. Manzara o kadar etkileyiciydi ki, bir an hiçbir şey düşünemez oldum. Tekrar aklıma Bar geldi. Burada olsaydı kim bilir nasıl sevinirdi. Bana yani kapıya en yakın siyah at bana bakıyordu. Bakışları sanki beni delip geçmek ister gibiydi. Simsiyah tüyleri, yine aynı renkte gözleri vardı. Bakımlı olduğu belli oluyordu, tüyleri pırıl pırıldı ve düzgünce eyerlenmişti. Birden şaha kalktı ve kişnedi. Hemen kapının arkasına saklandım. Korkmuştum, böyle bir şey beklemiyordum tabii ki. Sonra kapının arkasından tekrar başımı uzattım. O siyah ata baktım ve “Sakin ol kızım, sakin” dedim yumuşak bir ses tonuyla. Bu sefer hafifçe kişnedi ve boynunu gösterdi. İsmi yazıyordu, Rüzgar. Şaşkınlıktan ağzım açık bakakaldım. Çocukluk hayalimi başka biri yaşıyor diye üzülmüştüm biraz da. “Özür dilerim, oğlum. Demek ismin Rüzgar” dedim gülümseyerek. Hala bana ciddi ve soğuk bakışlar atmaya devam ediyordu ya da ben öyle hissediyordum. Yavaşça ona doğru ilerledim, ilk önce birkaç adım geri kaçtıysa da, ona dokunmama ses çıkarmadı. Sevdikçe kendimde huzur buluyordum, mutlu oluyordum.
Bu siyah ata hemen kanım kaynamıştı. Belki bana çok soğuk davranmış, olabilirdi ama onu bana çeken bir şeyler vardı. Bunu hissedebiliyordum. Boynuna sarılıp ağlamak geliyordu içimden, ona bakmak, onunla vakit geçirmek istiyordum. Sanki Rüzgar için her şeyi yapabilirdim. Okşamaya devam edip yüzümü yumuşacık bedenine gömdüm.
Biri arkamdan “Hayır, sakın!” diye bağırdı. Dönüp arkama baktığında bu kişinin Kherion olduğunu gördüm. Gözlerini fal taşı gibi açmış, bana ve Rüzgar’a bakıyordu. “Aman Tanrım Jule! Ona nasıl yaklaşabildin, kimseye sevdirmez o kendini, tekmeler!” dedi şaşkınlıkla. "Ben, şey... bilmiyorum" dedim ve Rüzgar'ı okşamaya devam ettim. "İlk önce bana da çok soğuk davrandı. Hala da öyle bence ama yanından ayrılmak istemiyorum" dedim gülümseyerek. "Sanki tamamen bana özelmiş gibi hissediyorum, hayalimdeki gibi..."
Kherion’a döndüm ve “Merak etmeyin” dedim gülümseyerek. Kherion da yavaş yavaş şaşkınlığını üzerinden atmış, sevecenlikle Rüzgar’a bakıyordu. Tekrar Rüzgar'a döndüm ve boynunu okşadım. Özel biri değildim, neden beni seçmişti ki? Belki ben de onun hayaliydim. Sonra düşündüğüm şeyin ne kadar saçma olduğunun farkına varıp güldüm. "Geri geleceğim oğlum" dedim yumuşak bir ses tonuyla. Burnundan yavaşça öptüm ve gülümseyerek kapının yanında duran Kherion’a yaklaştım. Benim de bir atım vardı. Hatta pegasusum!